Die schepen van de Alkmaar Packet waren mooie salonboten. Je had de “Prins van Oranje”. Dat was de kleinste van de vloot. Helemaal witgeschilderd, met een donkergroene manchet boven aan de schoorsteen. Ook de “Stierop” was in die kleuren geschilderd. De “Stierop” was de grootste van de rederij, met drie dekken. En dan had je nog de “Zaandam I” en “Zaandam II”. Met twee dekken. Ook witgeschilderd, maar met creme-gele schoorsteen met zwarte manchet.

Op eerste en tweede Paasdag voer een van die schepen ’s morgens van Amsterdam naar Alkmaar. Laat in de middag kwam ‘ie weer terug. Met Pinksteren voeren er twee boten. Dan begon ook de geregelde zomerdienst en zag je ze alle dagen langs varen. Tenminste, van uit de Starnmeer.

Wat heb ik, op zaterdagen en zondagen en in de zomervakantie van de Middelweg af dikwijls naar die prachtschepen staan te kijken. Als er een van Zaandam kwam en bij Oostknollendam de bocht nam naar de Markervaart, keek ik recht tegen de flank en zag het schip in zijn volle lengte. Dan, als het de Markervaart in manoeuvreerde, verkortte het zich maar het werd, dichterbij komend, wel steeds groter, om vervolgens een tijdje achter Markenbinnen helemaal schuil te gaan. Als het weer tevoorschijn kwam, was het op z’n grootst en terwijl het de Stierop indraaide, ook op zijn langst. Soms, op zondag, waaide er ook nog een flard muziek onze polder in. Dan was mijn dag helemaal goed.

Maar het allerbest was ‘ie toen moeder zei: “We gaan vandaag naar Alkmaar, met de Alkmaar Packet”. Pas toen we bij de steiger kwamen, begon ik me of te vragen: “Maar hoe moet dat nou om ‘m te laten stoppen, zodat we mee kunnen?” Dat wist ik niet. Maar gelukkig: vrouw Ooms wist het!