Het Bakkerspad ontleent zijn naam logischerwijs aan de bakkerij die zich – in ieder geval sinds 1826 – aan het eind van dit pad bevond. De oude kaart van het kadaster toont aan dat het toegangsbruggetje toen nog halverwege het pad geplaatst was en uitkwam op het erf van Fleumer. Ruim voor het einde van de 19e eeuw koos men echter voor de huidige plek om het pad te bereiken en werd er een hoog en zeer smal houten bruggetje gebouwd. Hoog, omdat de boeren er met hun schuitje onderdoor moesten kunnen varen en smal omdat het pad zelf ook niet zo breed was. Dat had nog vervelende consequenties toen er in de oorlog brand uitbrak in de bakkerij.

Vol enthousiasme sleurden de brandweermannen de spuit het bruggetje op, maar deze kwam al snel helemaal klem te zitten, waarna ze de spuit alsnog met veel moeite in een praam moesten plaatsen. Een mooie primeur, zo’n blusboot, maar men kwam daardoor behoorlijk laat bij de brand aan. Het Bakkerspad bleef door deze beperkte bereikbaarheid echter wel heel lang een zeer groen en karakteristiek wandelpad. Dat veranderde in 1970, toen het bruggetje zo in verval was geraakt dat het most worden vervangen. Middels protestacties probeerden dorpsbewoners te voorkomen dat er een te moderne brug voor terug zou komen. Tevergeefs, want het nieuwe exemplaar werd in beton uitgevoerd en langzaam maar zeker werd het pad daarna iets verbreed waardoor het ook voor auto’s toegankelijk werd.

Bron: ‘Markenbinnen, een kleurrijk verleden’, 2013, door Willem Baartse